دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست
قانعم بیشتر ازاین چه بخواهم از تو
گاهی از دور تو را خواب ببینم کافیست
گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافیست
من همین قدر که با حال و هوایت گه گاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست
فکر کردن به تو یعنی غزل شور انگیز
که همین شوق مرا خوب ترینم کافیست
دوست داشتن
کلمه نیست، حسی بکر است و زیبا
و اما چه بسیارند کسانی که دوست داشتن را ساده می پندارند
و خیال می کنند همه چیز خود خواهد آمد، حتی حس دوست داشتن و عاشق شدن
اما دوست داشتن و عاشق شدن ساده نیست
تنها یکبار کافیست تا تجربه ای داشته باشی نافرجام و ماندگار
کافیست تا برای یکبار هم که شده احساس کنی که میتوانستی عاشق شوی اما.... و یا بسیار دیر ...
کافیست برای یکبار ...!!
بگذریم
و اما دوست داشتن...
دوست داشتن درست از زمانی شروع می شود
* که قلبت پر تپش می گردد ( حتی بعد از سالها)
* که بی حوصله می شوی
* که بهانه گیر می شوی
* که لحظه هایت پر میشود از دلتنگی (و آنهم دلتنگی خاصی که تنها مختص اوست)
* که گاهی مستانه میخندی
و گاهی خنده ات در میان بغض پر حسرتت گم می گردد
* که دیگر چیزی بنام هوس در تو نیست و هرچه که هست عشق است
* که گاهی در اوج عصبانیتت تنها آغوش اوست که میتواند برایت مامنی باشد آرامش بخش؛ که اگر نباشد دنیا برایت تیره و تار است.
آری دوست داشتن ساده نیست
دوست داشتن حس قشنگ زندگی ست و انسان بودن
و گاهی لازم است باور نمایی که دوستت دارد و دوستش بداری
و در تمام لحظات دوست داشتن لازم است پاک باشی و بی آلایشو هراز گاهی لازم است شرم و حیا را فراموش کرده و چشمان خود را ببندی و فریاد کنی ...
دوستت دارم
هیچکس تو را به خاطر نخواهد آورد اگر افکارت را
چون رازی در سینه محفوظ داری.
خودت را مجبور به بیان آن‌ها کن.
به دوستان و همه‌ی آنهایی که دوستشان داری
بگو چقدر برایت ارزش دارند.
اگر نگویی فردایت مثل امروز خواهد بود
و روز بی ارزشی خواهی داشت
تاوان حرفهایی رو که نمیتونی بگی
تارهای سفیدیه که
یک شبه لای موهات بوجود میان
شاید آرامتـــر میشدم
اگـــر میفهمیدی که حــرفهـــایــم،
به همین راحتی که می خوانــی
نـوشتـه نشـده انـد
سلام بهانه من برای زندگی ....
دلت تنگ است ..... می دانم !!
قلبت شکسته است ..... می دانم !!
دوری برایت سخت است ...... می دانم !
اما برای چند لحظه ای ارام بگیر ..... تا برایت بگویم...
بگویم از دنیایی که به هیچ کس وفا نمی کند....
و مردمی که به جز خودشان هیچ کس را نمی بینند..!
بگویم از انچه که در این مدت بر من گذشت.....
اما گریه نکن ....که حال و هوای تو مرا بارانی تر می کند...
گریه نکن که چشمهای من نیز به گریه خواهند افتاد...
بیا و درد دلت را به من بگو...
و مطمئن باش که قول می دهم ارامت کنم...!
با گریه خودت را ارام نکن....
گریه نکن که اشکهایت مرا نا ارامتر می کند..
گریه تو مرا به دلتنگی های دیرینه ام می کشاند....
گریه نکن چون منهم مانند تو اشفته می شوم..
می دانی که دوست ندارم ان چشمهای زیبایت رو خیس اشک ببینم ..
ای عزیزم ...
ای زندگی ام ....
ای عشقم .....
اینها تمام حرفهایی بود که در اوج دلتنگی با دل نا ارام خود ارام ارام گریستم...
برای دلی که هنوز در نبود تو ....
و ارام ... ارام می میرد...!
باور کن بغض راه گلویم را بسته است....
اما گریه نمی کنم...
می خواهم برایت فقط بنویسم...
اما تو بگو بهانه ام ...
می خواهم به یاد گذشته .... اما اینبار با دستانی سرد اشکهای گونه هایت را پاک کنم بهانه ام :
بیا و دستهایت را در دستهایی بی روجم بگذار....
و به یاد روزهای اول اشنایی مان دوباره ...ببار ...
این بار می خواهم جور دیگری اشکهایت را پاک کنم..!
سرت را بر روی شانه هایم بگذار ...و ارام در گوشم زمزمه کن ...
باور کن به درد دلهایت گوش خواهم کرد...
می دانی اگر هنوز هم دلی برایت مانده باشد
وقتی دست نوشته هایم را می خوانی ....
اشک از چشمان سرازیر می شود....
پس برای اخرین بار هم گریه کن....
چون این درد دلی بود که در اوج بی کسی .....
من نیز با چشمانی خیس برایت نوشتم.....
من مانده ام و یک برگه سفید!
یک دنیا حرف نا گفتنی!!!
و یک بغل تنهایی و دلتنگی…
درد دل من در این کاغذ کوچک جا نمی شود!!!
در این سکوت بغض آلود
قطره کوچکی هوس سرسره بازی می کند!
و برگ سفیدم
عاشقانه قطره را به آغوش می کشد!
دردم نوشتنی نیست…
در برگه ام ، کنار آن قطره
یک قلب کوچک می کشم !
و ، وقت تمام است!!!
برگه ها بالا…
شبی از سوز گفتم قلم را
بیا بنویس غم های دلم را
قلم گفتا برو بیمار عاشق
ندارم طاقت این بار غم را
نمیدونم جرا این متن بدجوری به دلم نشسته
بی دلیل و بی بهانه!!!
