انـدر ستـایش مقـــام خـــــر

کاش یکی بود جای من می نوشت. کاش یکی بود جای من فکر می کرد. کاش یکی بود جای من حرف می زد. کاش یکی بود جای من سکوت می کرد. کاش یکی بود جای من گوش می داد. کاش یکی بود جای من می خندید. کاش یکی بود جای من نگاه می کرد. کاش یکی بود جای من فکر می کرد. کاش یکی بود جای من دروغ می گفت.کاش یکی بود جای من احترام می گذاشت.کاش یکی بود جای من توهین می کرد. کاش یکی بود جای من متنفر می شد. کاش یکی بود .....یه لحظه دست نگهدار بذار واقعیت رو برات روشن کنم:

«1-از خواب بیدار میشی

2- غذا می خوری

3- کار میکنی

4- غذا می خوری

5- می خوابی

و دوباره از اول.این قانونه اگه نمی تونی رعایتش کنی بزن به چاک.تازه ما بهت میگیم کی بخوابی

کی بیدار بشی چی بخوری و چه کار بکنی.سئوال کردن هم ممنوعه»

یه نفر رو می شناختم که می گفت زندگی جبر مطلقه تو نمی دونی وقتی از یه چهار راه رد می شی چه اتفاقی می افته اما خدا می دونه که توی اون لحظه قراره یه ماشین زیرت کنه و بفرستت اون دنیا پس زیاد زندگی رو سخت نگیر. نتیجه اخلاقیش اینه که بی خیال همه چیز شو غیرت میرت رو هم بریز دور اصلاً شخصیت کیلو چنده اگه بهش حساس بشی بیشتر عذابت میده تو این دوره زمونه اگه حرف خورت خوب نباشه کلات پس معرکه ست.

کاش یکی بود جای من بی خیال می شد. کاش یکی بود جای من جلوی زبونش رو می گرفت. کاش یکی بود جای من چشماشو راحت می بست و رد می شد. کاش یکی بود جای من نقش گوسفند رو بازی می کرد مثه گوسفند سرشو مینداخت پایین مثه گوسفند بع بع می کرد و مثه گوسفند هر وقت می خواستن سرشو می بریدن.

اما من گوسفند نیستم شاید شبیه خر باشم شاید مثه خر جفتک بندازم شاید مثه خر گوشام دراز باشه شاید مثه خر بی عقل باشم اما گوسفند نیستم. یعنی هنوز نتونستم نسبت به توهین بی تفاوت باشم هنوز نتونستم نسبت به شخصیتم بی تفاوت باشم هنوز نتونستم نسبت به شعورم بی تفاوت باشم هنوز نتونستم خودم رو به کوچه علی چپ بزنم هنوز نتونستم ادای آدمهای هالو رو در بیارم.

من گوسفند نیستم .چون مثه گوسفند ها برای علف چرا گاهمو ترک نمی کنم ترجیح می دم مثه خرها سر جام بایستم حتی اگه از گرسنگی بمیرم. چون مثه گوسفندها قبل از اینکه چیزی رو نفهمیده باشم سرم رو پایین نمی اندازم ترجیح می دم مثه خرها سرمو بالا بگیرم بشنوم و نفهمم. چون مثه گوسفند ها ترسو نیستم ترجیح می دم مثه خرها بایستم و فرار نکنم. چون مثه گوسفندها خودم رو به اون راه نمیزنم تا مهلت سر بریدنم فرا برسه ترجیح می دم مثه خرها این قدر بار ببرم تا زیر کار بمیرم. چون مثه گوسفند ها فرار کردن و قایم موشک بازی بلد نیستم ترجیح میدم مثه خرها  بمونم و دیده بشم. چون مثه گوسفند ها از ترس یک روز زندگی بیشتر حرفمو نمی خورم ترجیح می دم مثه خرها عر عر کنم تا همه صدامو بشنوم.

اگه از هر کسی بپرسی خر بهتره یا گوسفند جوابش مشخصه اما شاید من با همه فرق داشته باشم شاید خریتم بهم اجازه نمی ده گوسفند باشم شاید ننگ خر بودن برام از انگ نفهم بودن با ارزش تره پس لطفاً با من مثل گوسفند ها رفتار نکنید. باید به یه خر بگی چکار بکنه چون اون حالیش نیست چون زبون ایما و اشاره رو نمی فهمه شاید لازم باشه یه موضوع رو بهش بگی تا تو کلة پوکش فرو بره. یه خر نمیتونه مثه گوسفند وایسه تا هر کسی هر جور دلش خواست بهش توهین بکنه. 

گفت بس جدّند و گرم اندر گرفت               گر خرم گیرند هم نَبوَد شگفت

من خر هستم اما هنوز خوب می بینم.من خر هستم اما هنوز خوب احساس می کنم.من خر هستم اما هنوز شعورم به خیلی چیزها می رسه.من خر هستم اما هنوز خیلی چیزها را میتونم بفهمم.من خر هستم اما هنوز انتظار دارم مثه آدمها با هام رفتار بشه. من خر هستم اگه حرفی برای گفتن با خرها وجود نداره لا اقل اونها رو گوسفند فرض نکنید.

                            (( اهــــدایی به یک دوست ))

دلیل ننوشتنم شاید خستگی باشه، شاید هم گرفتاری

نمی دونم امسال عید چطوری قراره بگذره؟

از اینگه تا گردن در گرفتاریهای جورواجور فرو رفتم، خسته ام

خسته از این همه دوندگی

خسته از این همه مصیبت

و خسته از این همه ...

مدتهاست که نتونستم یک شب رو  به راحتی بخوابم؛ مدتهاست که از فردای خودم بیم و هراس دارم

نگرانم که قراره فردا رو  با چه مصیبت و زجر و عذابی شروع کنم

این روزها فکر می کنم که هر روزم خیلی دردناکه؛ اما وقتی فردا میرسه و یک مصیبت جدید  یاد اون شعر می افتم که میگه:

هـــر سال میگیــــم دریــغ از پــارسال

و در این حال و اوضاع؛ حال و حوصله هیچ چیزی رو ندارم

مخصــوصــاً نوشتن

سنـــدروم نــویسنـدگــــی

گفتم نیتم خیره. بی حرف پیش میرم تو از حق این بچه محل دفاع می‌کنم.

 رفتم تو؛ سی و هفت نفر داخل بودن، همه پشت کامپیوتر؛یکی منو شناخت که من نشناختمش، اما پسر نوه‌ی شوهر عمه‌ام اونجا بود که هر چی نشونی دادم به جا نیاورد.

گفتند: بگو؛ گفتم: بابا این بنده خدا که سایتش رو بستین؛ خودشو چرا هی می‌برین میارین؟ گفتند ما با خودش مشکل داریم نه با سایتش. گفتم: رحمت بر شیر مادرتون پس چرا سایت رو بستین؟ یکهو عین سی و هفت نفر نگام کردن؛

یکی‌شون گفت: تو وبلاگت چی می‌نویسی؟ گفتم: یا مسیح؛در مورد آفات گندم و سموم کشاورزی، گفتن دیگه ننویس! گفتم :چشم. اما در مورد چی بنویسم؟ گفتن: مگه مرض نوشتن داری؟ گفتم: رحمت بر شیر مادرت، راست گفتی؛ من هم بهش گفتم مرد ننویس، به فکر زن و بچه‌ات باش، آدم از ننوشتن که نمرده؟ مرده؟ نمرده که؟

گفتن: کسی رو می‌شناسی که بنویسه؟ گفتم: چی بنویسه؟ گفتن: هر چی؟ گفتم: والا برادرم یه چیزایی می‌نویسه، گفتن در مورد چی؟ گفتم تبخال و آفت و جوش و کورک و زگیل و این چیزا؛‌ دکتره پوستِ بدبخت.‌گفتن بگو ننویسه، گفتم چشـــم؛ امــا نسخه که می‌تونه بنویسه؟ عین سی و هفت نفر نگام کردن.

یکی گفت: بــاز نوشت و زل زد به مانیتور. یکی دیگه گفت: چی نوشت؟ گفت: درباره‌ی تجزیه و تحلیل و طراحی سیستم نوشته، یکی گفت: داره تند میره.‌ گفتم: نکنه یارو حسابداری ؛چیزیه! هـــا؟
عین سی و هفت نفر نگام کردن. گفتم: می‌خواین بگم ننویسه! گفتن: مگه می‌شناسین؟ گفتم: نه، ولی یه آدم خدا شناس باید پیدا بشه بهش بگه که ننویسه!! بلکه هم مادر پیری داشته باشه؛ پدر مریضی داشته باشه؛ خواهر دم بختی داشته باشه.

گفتن: این که نوشتی گندم دِوِرِم از دو برابر شدن ژن‌های اِمِر به دست میاد یعنی چی؟ گفتم: یعنی گندم دِوِرِم از دو برابر شدن ژن‌های اِمِر به دست میاد، عین سی و هفت نفر نگام کردن. گفتم: به شیر مادرم گندم دِوِرِم از دو برابر شدن ژن‌های اِمِر به دست میاد. می‌تونین امتحان کنین. گفتن: نگفتیم ننویس؟ گفتم: شیر مادرم حلال نیست اگه بنویسم، خواستم برم؛ گفتم: اگه امری ندارین من برم؟ گفتن: دیگه واسطه نشو!! گفتم: چشم. گفتن سر راه یه پیغام ببر واسه یکی، گفتم: باید بگم ننویسه؟ گفتن: بهش بگو کم کاری، بنویس! گفتم: ننویسه؟گفتن: بنویسه. گفتم: چرا اون بنویسه ولی ما نه؟ عین سی و هفت نفر نگام کردن، گفتن: لابد ما یه چیزی می‌دونیم؛ گفتم:حتما شما یه چیزی می‌دونین.

 از اتاق بیرون اومدم، سه نفر منتظر بودن، یکی داشت روی کاغذ کوچکی می‌نوشت، جوون بود، کنارش پیرزنی نشسته بود_ مادرش بود _ خسته و خمیده به دستان پسرش نگاه می‌کرد. لابد داشت توی دلش می‌گفت شیرم را حلالت نمی‌کنم اگر بنویسی. 

 اومدم بیرون ؛ سوار ماشین شدم، به سرعت به سمت نشانی حرکت کردم، دور میدان افسر جلویم را گرفت، تا خواستم  پیاده بشم شروع کرد به نوشتن،به سمتش دویدم؛

گفتم :جناب سروان ننــویس... ننـــویس

کاش کسی حال مرا می فهمید

کاش کسی اندکی درک می کرد

کاش کسی حرف جدیدی می گفت

کاش کسی  زِ من هم یادی می کرد

کاش کسی زِ دل خبرهایی داشت

کاش کسی زِ یار  نشانهایی داشت

کاش کسی حال مرا درک می کرد

* امیر امیری *

امروز برای استاد یه مراسم بزرگداشت داشتیم..مراسم خوبی بود؛؛ولی حیف که دیگه استاد در بین ما نیست

امروز دیگر جایی برای سلام نیست استاد؛ امروز وقت وداع است و حسرت نبودنت

امروز دیگر جایی برای خنده نیست، همه چشمها گریان،

تمام دل مالامال از عشق استاد؛ امروز آخرین روز دیدار است

                      تــو ای استاد چــرا اینگونه رفتـــی

                       زِ مـــا دل کَنــدی و از دیـده رفتــی

                   تــو ای استــاد ؛ چـــرا بــا مــا نمــانــدی

                      زِ یــاران پَـــر گشـــودی؛ غَـــم نهـادی

( امیر امیری )

بعد از  چند روز کسالت شدید خیلی دوست داشتم که حداقل امروز رو با یه خبر خوب شروع کنم؛ اما متاسفانه اینطور نشد.

 بازگشت همه بسوی اوست

هنوز هم نمی توانیم پذیرای آنچه که شنیده ایم باشیم و هنوز هم در باورمان نمی گنجد که دوست و همکار ارجمندمان و از آن مهمتر، استاد عزیزی که سالها همچون پدری دلسوز و مهربان یاریگر ما بود را از دست داده ایم. ای کاش که زمان به عقب باز می گشت تا باز هم می توانستیم به او ثابت کنیم که چقدر برایمان عزیز و گرانقدر است اما اینک که مشیت او بازگشت به درگاه احدیت است ما دوستداران او چاره ای نداریم جز آنکه با دیدگانی گــریــان بـدرقه کننده راه ابدیش باشیم.

ولی ای کاش که استاد ارجمند دکتــر سید هدایت ا... رشیدی می دانست که چقدر دلتنگش خواهیم شد.

چقدر سخت است که فقدانش را باور نمائیم

چقدر سخت است که بی او سر نمائیم

                            ( امیر امیری )   

با گذشت چند سال از اون ماجرا ، هنوز هم که هنوزه نتونستم فراموش کنم،

نمیتونم نامردی دو رفیق نارفیق رو از یاد ببرم

هر سال درست همین روز ( 29 بهمن) بیشتر از هر وقت دیگه برام تداعی می شه،، چون در همین روز  و همین ساعت اون خاطره تلخ رو از صندوقچه دلم بیرون میارم و تنفرم به اونها رو برای هــزارمین بار به خودم یادآور می شم تا هیچوقت نتونم از گناه اونها چشم پوشی کنم.

گناهی که باعث ناراحتی های زیادی برای من شد و این ناراحتی تا مدتهای مدیدی همراه من بود.

هم بخاطر اون چیز هایی که از دست داده بودم و هم بخاطر آنچه که می دونستم در ذهن ها باقی خواهد موند و پاک نخواهد شد.

و هرچند که می دونم یکی از اونها تقاصش رو پس داده اما بازهم برای من کافی نیست

و هنوز منتظر فرو رفتن بیشتر اون دو نفر (امیر و نیما )در منجلابی هستم که خودشون برای خودشون درست کردند.

چقدر درست گفتند که دنیا دار مکافاته

            و بــــاز هـــــم بــــی گناهان چوب خــوردند