با گذشت چند سال از اون ماجرا ، هنوز هم که هنوزه نتونستم فراموش کنم،

نمیتونم نامردی دو رفیق نارفیق رو از یاد ببرم

هر سال درست همین روز ( 29 بهمن) بیشتر از هر وقت دیگه برام تداعی می شه،، چون در همین روز  و همین ساعت اون خاطره تلخ رو از صندوقچه دلم بیرون میارم و تنفرم به اونها رو برای هــزارمین بار به خودم یادآور می شم تا هیچوقت نتونم از گناه اونها چشم پوشی کنم.

گناهی که باعث ناراحتی های زیادی برای من شد و این ناراحتی تا مدتهای مدیدی همراه من بود.

هم بخاطر اون چیز هایی که از دست داده بودم و هم بخاطر آنچه که می دونستم در ذهن ها باقی خواهد موند و پاک نخواهد شد.

و هرچند که می دونم یکی از اونها تقاصش رو پس داده اما بازهم برای من کافی نیست

و هنوز منتظر فرو رفتن بیشتر اون دو نفر (امیر و نیما )در منجلابی هستم که خودشون برای خودشون درست کردند.

چقدر درست گفتند که دنیا دار مکافاته

            و بــــاز هـــــم بــــی گناهان چوب خــوردند