مرا مرحم درد خویش دانست و بی مقدمه شروع به گفتن درد آشکارش نمود

پسرک از دوست داشتن سخن گفت .... و من تبسمی کردم پر معنی

او از عشق سخن گفت ..... و من خندیدم

او از تنهایی خویش سخن گفت .... و من خندیدم

او از درد فریاد کشید....... و من خندیدم

او برافروخته گشت و با حالتی غضبناک فریاد کشید و دلتنگی خویش را نفرین کرد....و من همچنان میخندیدم

او سیل آسا و دیوانه وار می گریست ..... و من نیز ابلهانه قهقهه سر میدادم

او در میان هق هق خویش مرا احمق خواند و سنگ دل؛

و من چاره ای نداشتم جز ادامه خنده پر درد خویش

آری خندیدم

خندیدم تا پنهان کنم ....

خندیدم تا کسی نداند دردم چیست و خلوتگه دلم کجاست.....

* امیر امیری *