شب است و ساحلش آرام و خلوت بود

ولی در بطن این دریا

چه طوفانهای سهمگینی

بسوی ساحلش نیز چنگ میزد،

زدم بر سیم آخر من

پریدم در میان این دریا

بی یار و بی یاور،تک و تنها

زدم من در میان این دریا

که شاید اندکی آرام گیرم من،

ولی افسوس و صد افسوس

چقدر من خوش خیال بودم

که فکر کردم

ز یورش سوی این دریا

گناهم پاک می گردد

تنم آسوده می گردد،

چه ساعتها هدر دادم

میان آب این دریا

ولی افسوس

که بازهم خوش خیال بودم من؛

هنوز هم این تنم

 بوی گناهش را می کند فریاد،

با تنی تبدار و پُر غصه

بسوی ساحل آرام،گام برداشتم من

که شاید جای دیگر، وقت دیگر

گناهم پاک گردد

دلم آرام گیرد

(امیر امیری)