در دستانم دو جعبه دارم که خدا به من داده است.

 او گفت:غصه هایت را درونجعبه سیاهبگذار و شادی هایت را درونجعبه طلایی.

به حرف خدا گوش کردم.شادی ها و غصه هایم را درون جعبه ها گذاشتم. جعبه طلایی روز به روز سنگین تر می شد و جعبه سیاه روز به روز سبک تر.
از روی کنجکاوی جعبه سیاه را باز کردم تا علت را دریابم.دیدم که ته جعبه سوراخ است و غصه هایم از آن بیرون می ریزد.سوراخ جعبه را به خدا نشان دادم و گفتم:در شگفتم که غصه های من کجا هستند؟خدا با لبخندی دلنشین گفت:ای بنده من!همه آنها نزد من? اینجا هستند.
پرسیدم پروردگارا!چرا این جعبه ها را به من دادی؟چرا ته جعبه سیاه سوراخ بود ؟

گفت:ای بنده من!جعبه طلایی را به تو دادم تا نعمت های خود را بشماری و جعبه سیاه را برای اینکه غم هایت را دور بریزی./

سخن نویسنده::

و متاسفانه این کاریست که ما انسانها به ندرت انجام میدیم و اندکند کسانی که هر روز به نعمت های خدا فکر میکنند و شاکر نعمتهای اویند و ما آدمیان که در مقابل خدا بسیار حقیر ناچیزیم فکر میکنیم که تنها با خواندن 17 رکعت نماز روزانه توانسته ایم که شکرگزار نعمتهایش باشیم ولی نمیدانیم که این نماز را هم از روی عادت روزانه میخوانیم نه از برای شکرگزاری