منم آن کارمندِ بی نام و نشان

که دنیا ندارد زِ من یک نشان

همه حق خوری ها زِ حق من است

همه داد و بیداد برای من است

همه داد و فریاد زنند بر سرم

چه گویم! که بر باد رفت باورم

اوایل زِ کارم شدم مفتخر

که دنیا ندارد بجز من دگر

ولی اندکی بعد چونکه گذشت

حباب غرورم زِ مستی شکست

مدرکم هم ندارد دگر ارزشی

در این مهد آشوب و این سرکشی

چه گویم ندارم چو راه فرار

از این جای بی قید و بی بند و بار

در اینجا همه دم زنند از شعار

که شاید بمانند به پُستی زِ کار

در این روزگار پر شور و حال

عده ای هم شدند ماری خوش خط و خال

زِ پست های بالا شدند مُفتخر

که حتما ندارند بجز او دِگر

زِ مستی بخوانند همه یک شعار

که پُست برتر از دانش است و زِ کار

چه گویم که اکنون در این وقت و حال

شدند روسیاه مثل رنگ زغال

به پایان رسد عمر این یک مدیر

ولی پُست همان باشد و صدها امیر

همه گویند که این میز نکرده به هیچ کس وفا

ولی بر سرش می کنند جنگ و دعوا به پا

چه گویم، غرض وصف حال بود و بِس

که آنهم زِ نامم پیداست پَس

منم آن کارمند بی نام نشان

که دنیا ندارد ز من یک نشان

شعر:

   *  امیر امیری *

یک شعر قدیمی به تاریخ

1388.9.28