چه بد شده ایم این روزها

این روزها که می گویم، خودش زمان زیادی ست

از همان زمان که انسانیت جای خود را به یک زندگی کثیف داد،

از همان زمان که قبیح ترین رفتارها برایمان آرامش بخش شد، 

از همان زمان که دزدی کردیم و خود را گول زدیم که حقم را گرفتم

از همان زمان که دروغ گفتیم و دلیل آوردیم که حقش بود .

بد شده ایم،

بخدا که بد شده ایم

با قد کوتاهمان بلندای زندگی دیگران را ورق میزنیم تا شاید در جایی، در زمانی، به گافی برسیم،

و گاهی مهم نیست گافی باشد یا نباشد،

فقط کافی ست دهانمان باز شود به گفتن،

پس می گوییم، هر آنچه را که در ذهن کثیف خود پرورانده ایم.

اما گویی یادمان رفته که هنوز هم هستند افرادی کوتاه قد مانند خودمان

یادمان رفته که ما هم پشت ویترین دیگرانیم

یادمان رفته که خودمان در منجلاب فساد فرو رفته ایم نه دیگران،

آری یادمان رفته

یادمان رفته که خود را ببینیم و بشنویم

یادمان رفته که هنوز هم هستند عده ای، که مجیز گوی ما نیستند

یادمان رفته که خوب ببینیم و خوب بشنویم

بشنویم که می گویند:

کافر همه را به کیش خود پندارد.

پی نوشت:
یادمان باشد که

خدا هست

و چوب خدا بی صداست

_______________________

از سری یادداشتهای من

دوازده / خرداد / نودوهشت

* امیر امیری *

_______________________