مدتهای مدیدی ست که پای به خلوتگه دل خویش نگذارده ام

خلوتگهی که دیگر نشانی از او نیست

و در عوض، نشسته ام به پای دل تنگ و خسته خود

دلی که خلوت است از غوغا 

و به نوعی دیگر پر است از آشوب

و  خلوتی که پر است از دردهای نهفته و تکه هایی از دل شکسته

اما دلتنگ خلوت خلوتگه خویشتنم

خلوتی که در آن مرا محکوم کردند

محکوم به بیان گفته و ناگفته

و در این میان مرا با چوب زبانم راندند

نمیدانم که پشیمان ونادمم یا نه....نمیدانم

اما میدانم که خود کرده را تدبیر نیست

بگذریم....

کلامی گفتم از تکه های دل شکسته

صورتم شاد است، اما درونم .....

هنوز هم هستند کسانی که تک تک کلمات این دلنوشته را به خود گرفته و روز دیگر روی برگدانده و محکومم میکنند

اما تو کلامی مگو! زیرا که من هم نگفته ام

نگفته ام تا همان عده بمانند در میان خماری تک تک کلمات

آری بگذار باشند

بگذار بمانند...مهم نیست

روزهایی ست که دلم پر است از هزاران کلام وفریاد

میخوام فریاد خویش را جاری کنم بر سر تمامی کسانیکه که.....

میخواهم...میخواهم

اما چه کنم که خواستنم در تضاد است با آنکه میگویند

خواستن توانستن است

آری خواستن توانستن است

اما من خواستم و نشد...

چرا که کلامی همه چیز را در هم شکست

و اکنون من مانده ام و درد یک فریاد

میخواهم غرقشان کنم در فریاد های بی بدیل خویش

میخواهم آخرین فریاد را همانند آتشفشانی بر سرشان آوار کنم تا شاید دیگر هیچگاه سراغم نیایند

میخواهم ، اما..........

دوستی میگفت تو همیشه در گیروداری

در گیرودار...واژه ای که شاید دور نباشد از حقیقت

چه کنم...من اینگونه ام

من حق را میخواهم

حقی که ............

بگذریم...دلم آنقدر شکسته است که نمیخواهم گام بردارم بر روی تیکه های شکسته اش

و دلم آنقدر تنگ است که گویی وقت مرگش فرا رسیده و این کلام آخر است.....

آری.... کلام آخر

(  امیر امیری )